We blijven in de vijver van Belgisch acteertalent vissen met de veelzijdige Sofie Hoflack. Als jong meisje kon ze haar energie kwijt in ballet, moderne dans en Lindy Hop en kreeg zo voeling met de artistieke wereld. Een proces was in gang gezet. Ze koos voor de opleiding Multimediale Vormgeving aan het KASK met de disciplines tekenen, montage, film, fotografie en performance. Een all round opleiding. Al deze verworvenheden en verrassende creatieve associaties boetseerden haar tot uitzonderlijke actrice. Praktisch in één, twee, drie maakte ze naam. Het begon met een kleine rol in de film ‘Everybody Happy’ van Nic Balthazar, vervolgens ‘Polina, danser sa vie’ van Angelin Preljocaj en in 2016 kreeg ze de vrouwelijke hoofdrol in de langspeelfilm ‘Het tweede gelaat’ naar het boek ‘Double Face’ van Jef Geeraerts, in een regie van Jan Verheyen. Een rol vol stuwing en confrontatie, vrouwelijke kracht, zinnelijk en van een huiveringwekkende gespletenheid. De femme fatale die ze neerzette knalde gewoon van het doek af. Niet overhaast, maar doelgericht zet ze haar bakens uit voor een internationale carrière.
Je had geen doorsnee jeugd en kwam in contact met meerder culturen.
Door het werk van mijn vader, een wetenschapper, zijn we heel vaak verhuisd. Mijn jeugd speelde zich deels af in Frankrijk, Zweden en België.
Het maakte je tot taalvaardige wereldburger, een polyglot.
We spraken Frans, Engels, Zweeds, Nederlands. Dat is eigenlijk een bonus. Die taalrijkdom geeft mij als actrice extra kansen.
Vrijheid is niet onbeperkt. Iedereen moet keuzes maken. De cursus performance was voor jou de trigger om actrice te worden.
Ja en neen. Ik wilde een acteursopleiding volgen in Engeland, maar…. het was niet het juiste moment. Ik was té timide. Mijn vader was ook niet zo happy met mijn keuze. In mijn familie was er ook helemaal geen precedent. Dan maar het KASK. In die opleiding krijg je een brede waaier van disciplines. Maar de liefde voor acteren is eigenlijk ontstaan door veel films met een goede verhaallijn te zien. Het was voor mij een luik om naar de wereld te kijken.
Is zelfrealisatie belangrijk voor jou. Neem je alle rollen aan die je worden aangeboden?
Er zijn bepaalde zaken waardoor ik aangetrokken word. Er moet empathie in zitten, menselijkheid tout court. Dat zijn zaken die belangrijk zijn voor mij. Verhalen waarvan ik voel dat ze overeind blijven in het klimaat van nu.
Toen je het script van de Vlaamse misdaadfilm ‘Het tweede gelaat’ las, was er direct de reactie: “Dat is iets voor mij”?
Ik was enorm blij met dat soort van rol. Je hebt verschillende dimensies aan haar.
Je ging uit de kleren met soms stomende scènes, maar het is vooral de gelaagdheid van het personage dat je neerzet, dat imponeert.
Ja, het was constant schakelen van de ene emotie naar de andere. Ik was ook enorm dankbaar voor de geboden kans en het vertrouwen. Om zaad in het bakje te krijgen was ik toen gewoon in een kledingwinkel aan het werken. Mijn enige verdienste waren de vele studentenkortfilms waaraan ik meegewerkt had. Als je een acteursopleiding volgt kom je automatisch voor drie jaar op een auditielijst. Maar daar kon ik niet van profiteren omdat ik mijn studies niet afrondde. Voor mij was het een godsgeschenk om een uitnodiging voor die auditie te krijgen.
Acteren is eigenlijk heel hard werken om niet te laten uitschijnen dat het eigenlijk ‘spelen’ is.
Om eerlijk te zijn, er zijn bepaalde zaken waar ik van nature goed in ben.
Zoals?
Intuïtief in het leven staan en die intuïtie ook ontwikkelen. Een soort van buikgevoel. Daar draait tenslotte alles om bij acteren. Het ene maakt het andere krachtiger.
Als je het woord ‘naakt’ in het script zag staan. Was er dan geen angstreflectie?
De Vlaamse pudeur tegenover naakt ken ik niet. We groeiden op in Zweden met de saunacultuur. Naakt is daar geen issue. Ik werd ook bijzonder goed beschermd en verzorgd op de set.
De fascinaties en driften van de mens zijn een schatkamer voor een acteur.
Ik ben gewoon geweldig geïnteresseerd in de menselijke staat van zijn. Ik heb ooit overwogen om psychologie te studeren: via studie ontdekken hoe de mens functioneert. Maar ik heb voeling met al de facetten van la condition humaine.
Die film heeft voor een serieus opstapje gezorgd. Je carrière heeft een internationale impuls gekregen.
Ja, de wagen ging aan het rollen. Het zorgde voor heel wat Vlaamse contacten met een agent, vervolgens Europese netwerken én een Duitse agent. Gemakshalve woon ik nu in Berlijn. Het gaat in geen rotvaart maar langzaam aan en zeker.
Een acteur moet niet alleen over verbeelding, maar ook mentale kracht beschikken.
Voor mij maakt het niet uit wat een persoon doet. Empathie en alles wat er rond hangt: lezen, reizen, communiceren, verbaal en via lichaamstaal, zijn de tools van een actrice.
Je speelde de hoofdrol, Bertha Benz, in de bekroonde kortfilm: ‘The Journey That Changed Everything’ waarin de geschiedenis van het merk Mercedes-Benz in beeld wordt gebracht, een pittige en onverstoorbare dame. Hoe kwam dat op jouw pad?
Via een Europese casting kreeg ik de vraag om wat video’s op te sturen. Een paar dagen later kreeg ik de melding: “Er zijn nog drie actrices in de running: één uit Frankrijk, een Engelse en eentje uit Westmalle bij alle means!.” Het kwam als een complete verrassing dat ik die gegeerde rol kreeg.
Waar vonden de opnames plaats.
In Roemenië. Het was een droom met een internationale, professionele set mensen van over heel de wereld. De kwaliteit was top. Ik werd voor de eerste keer ook enorm goed betaald.
Je zet de rol sterk, subtiel en sensueel neer. Kun je het verhaal kort schetsen.
Het berust op ware feiten. Berta werd op haar 21ste verliefd op een man van midden de veertig, een uitvinder die auto’s in elkaar knutselde. Op een bepaald moment had hij drie prototypes. Toen men hoofdzakelijk te paard of met de koets reed stapte Berta in een auto en reed in een rit van twaalf uur naar haar ouders. Onderweg waren er tal van mankementen die ze zelf met vindingrijkheid herstelde, zoals met haar kousenband. Een verhaal van durf, lef en empowerment.
Een promofilm die wereldwijd te zien is.
Men wilde hem voor het eerst tonen op de Super Bowl. Dan werd het de Internationale Vrouwendag. Hij was ook een paar dagen op de tv in Amerika te zien. Ondertussen zowat overal.
Waarvoor kies je: ster-actrice of top-actrice?
Liggen de twee niet in elkaars verlengde. Een top-actrice is een kei in haar vak en krijgt daardoor een sterstatus. Ik wil gewoon bezig zijn met mooie projecten en als mens en actrice groeien.
Een vulkanisch temperament of een ijskoningin?
Grappig! Als kind wilde ik vulkanoloog worden. Dan ga ik toch liever door het leven als een vulkaan.
Door wat kan Sofie Hoflack ontroerd worden?
Door schoonheid, kwaliteit, tederheid en menselijke kwetsbaarheid
Wat is jouw toekomstperspectief?
Ik probeer heel erg in het nu te leven. Terwijl ik de film “Het tweede gelaat’ aan het promoten was, werkte ik als kassierster bij de Delhaize. Een complete decalage! Internationaal ben ik tal van audities aan het doen. Verder probeer ik te genieten en dankbaar te zijn voor wat op mijn pad komt. Gewoon projecten hebben en geld verdienen zoals een normale mens.
Je moet volhardend zijn om carrière te maken.
Het is mijn droom en ik ga ervoor. Ik ben constant aan het improviseren. Het jagen op projecten geeft mij energie. Andere mensen zullen dat misschien beangstigend vinden. Het leuke aan acteren is mensen ontmoeten en je hebt ook de ruimte om jezelf beter te leren kennen en doorgronden.
_
Tekst: Viviane Redant
