Muziek is zijn leven. Zijn debuut situeert zich in het begin van de 70-tiger jaren. Als artistieke vrijbuiter flirtte hij met de extravagantie en het liederlijke van de bohemien. Een Vlaamse podiumkunstenaar die het stigma van underdog van zich afgooide, trendsetter werd en uitgroeide tot een monument van de muziekscène. Arno is ziek, zwaar ziek. Eind 2019 kreeg hij de diagnose pancreaskanker. In april 2021 moest hij opnieuw opgenomen worden in het UZ Brussel met complicaties. Het was kantje boordje. Met rust en medicatie geraakte hij weer overeind. De ziekte heeft zijn lichaam zwaar getekend… maar zolang hij kan zingen gaat hij door. Het podium is zijn biotoop. Op 12 januari zong Arno een exclusieve Radio 1 Sessie voor een select publiek. Lukte het niet meer rechtopstaand dan maar vanop een stoel. Muziek heeft hem veel gegeven, was zijn redding zegt hij zelf. Muziek was en is zijn muze. De passie blijft. De oude faun met zijn warrige grijze haardos houdt het publiek nog altijd in de ban.
Vivre
Arno was een provocateur. Zijn autonomie is hem heilig. Hij is nog altijd onvoorspelbaar maar milder geworden. Een kunstenaar kiest positie. Niet de kunst van het moeten én behagen, van pluimstrijkerij. Kunst kan weliswaar de wereld niet redden maar troost bieden. Arno’s motto is: “Een mens moet dankbaar en positief blijven, “Always look on the bright side of life”. Zijn typische geluid, een door de sigaretten en alcohol rauwe stem, niet loepzuiver maar met een grain, door de ziekte nog schorder en frêler geworden, raakt diep. Een samengaan van kwetsbaarheid, berusting én nog een portie vechtlust. Een intimiteit die met het publiek gedeeld wordt. Met zijn jongste touchante album ‘Vivre’ als virulente leuze. Na de Radio 1 Sessie had hij de smaak te pakken, er volgden nog drie concerten in de AB, zijn living, en twee in Oostende zijn geboortestad. Arno… gevoelens en grooves. In een interview op Studio Brussel naar aanleiding van De Week van de Belgische Muziek (31/01-06/02) vertelde hij dat hij niet weet of dit zijn laatste concerten zijn. Afscheid, daar denkt hij niet aan. “Ik leef vandaag en morgen bestaat niet” is zijn laconieke antwoord. Hij heeft toch al enkele zaken voorbereid rond zijn uitvaart. Het lied ‘Like a rolling stone’ van Bob Dylan mag weerklinken en zijn as moet uitgestrooid worden in de zee, voor Oostende. Dat maakt de kring van geboorte en dood mooi rond.
_Tekst: Viviane Redant
_Fotografie: A R N O ©bygilles
