Rijdende koelkast
Een fast rewind naar de jaren vijftig brengt ons onvermijdelijk bij de Isetta. Deze dwergauto werd bedacht in Italië maar raakte vooral bekend als een BMW. In Duitsland was het een ‘Kleinwagen’ en in Engeland kreeg hij de bijnaam ‘Bubble Car’. Excentriek was hij alleszins.
Zelfs in zijn hoogdagen slaagde de Isetta erin om bij omstaanders verbazing en een spontane glimlach op te wekken. Voor de bestuurder werd dit gauw een grimlach, een verbeten grimas zelfs, vooral als het bergop was. De Isetta had geen kracht op overschot en kon nauwelijks een Vespa of Lambretta scooter bijhouden en toch was hij bedoeld als een upgrade voor een brommende tweewieler. In de Isetta zat je tenminste droog en kon je je bagage kwijt op de aflegplank net achter de voorbank. En voor het verbruik moest je het niet laten. Op een vlakke weg zonder tegenwind en met een ontziende rechtervoet was een gemiddeld verbruik van 3 liter per 100 kilometer mogelijk. Gunstig voor de portemonnee en dat was belangrijk zeker in de jaren vijftig. Toen waren de mensen op zoek naar betaalbaar basistransport.
Kleiner dan een Smart
De Isetta is een bizarre verschijning. Hij meet slechts 2,3 meter. Daarmee is hij meer dan een meter korter dan de huidige Smart Fortwo. Het koetswerk is zo kort, dat er zelfs geen plaats is voor klassieke portieren. In- en uitstappen doe je via een deur die het hele front van de carrosserie omsluit. Het lijkt wel de deur van een koelkast en dat is niet eens toeval. Het Italiaanse bedrijf Iso, dat de Isetta bedacht, was in de eerste plaats een fabrikant van, jawel, koelkasten. Bij de Isetta scharniert die ene deur naar voor. Tegelijk wentelt de stuurkolom en het minuscule instrumentenbord mee naar buiten om het in- en uitstappen mogelijk te maken. Vooraan is een zitbank gemonteerd waarop plaats is voor de bestuurder, een medepassagier en mogelijks zelfs een tengere derde persoon.
Redder van BMW
In 1953 stelde Renzo Rivolta, de zaakvoerder van Iso, voor het eerst zijn dwergauto voor aan het publiek. Van bij het begin was hij er op uit om zijn creatie door andere bedrijven onder licentie te laten bouwen. BMW pikte daar meteen op in en kocht zelfs alle productiemiddelen. De ‘Duitse’ Isetta kreeg enkele aanpassingen, zoals grotere ramen en lichten en uiteraard een BMW-motor, een luchtgekoelde ééncilinder die ook voor motorfietsen werd gebruikt. Eerst bleef de cilinderinhoud beperkt tot 250 cc; daarna werd die opgevoerd tot 300 cc. Om de stabiliteit te verbeteren, werd het ene achterwiel vervangen door twee dicht bij elkaar geplaatste wielen. Van de Isetta mag gerust gezegd worden dat hij BMW heeft gered. Na de oorlog had BMW enkel dure en een deel verouderde modellen in zijn gamma en die vonden nauwelijks klanten. Met de betaalbare Isetta kon BMW een ruimer publiek aanspreken. Uiteindelijk werden er op zeven jaar tijd meer dan 160.000 verkocht. Een aantal daarvan werd zelfs door Moorkens in Kontich geassembleerd.
Rariteit
Met het begin van de jaren ’60 waren de succesjaren van de Isetta meteen voorbij. De concurrentie van ‘echte’ auto’s werd te sterk. In de eerste plaats was er de kever van Volkswagen. Maar ook de Mini, de Renault 4CV en de Fiat 500 hadden meer te bieden: meer ruimte en betere prestaties. Met een steeds uitgebreider netwerk van snelwegen, was de toekomst van de Isetta definitief verloren. Nu vindt hij nog enkel een wel verdiend plaatsje in het rariteitencabinet van de autogeschiedenis.
_Tekst: Tony De Mesel
