‘Ik spring altijd’
Lange jurken in bloemenprints. Het blijft een boho-trekje van J.J. Martin, de vrouw achter het modelabel La Double J. Veerle Windels ontmoette haar in Milaan. ‘Ik wil vrouwen niet alleen jurken verkopen’.
Het is zondag en in de buurt van de Navigli krioelt het van de vintagejagers. Zowat alles wordt er te koop aangeboden. De ene standhouder grossiert in jaren vijftig design, de andere in grootmoedersjurken. Om de hoek huist de showroom van La Double J: het merk kwam zeven jaar geleden op de markt en nu al vervoegt een homewear collectie de dameslijn, met prachtige borden en wijnglazen die doen dromen van La Dolce Vita.
Bovendien zijn er intussen collabs met onder meer Acqua di Parma en Valextra gerealiseerd en is er een eerste eigen winkel geopend in de luxedriehoek van Milaan. Telkens gaan de samenwerkingen door met hoogwaardige merken, want dat is precies waar het Jennifer Jane Martin, de oprichtster van het label, om te doen is. ‘Ik hou van het idee van een laboratorium. Maar dan alleen om de beste mensen te ondersteunen. Zoals ik de zijde haal bij Mantero, zo wil ik de beste porselein die je ook bij Ginori in Firenze vindt en de beste kaarsen die ik in Verona laat maken.’
J.J.Martin is de spreekwoordelijke buitenbeen in de mode. Haar parcours is erg grillig. Ze werd geboren in Californië, verhuisde naar New York en belandde uiteindelijk in Milaan, waar ze nu al achttien jaar woont. ‘Mijn moeder was een heel mannelijk type dat geld verdiende en vaak uithuizig was. Mijn pa nam me mee op de hertenjacht. Ik zag er als kind erg jongensachtig uit, droeg Guess en dat was het dan. Een vrouw met veel make-up tegen het lijf lopen, betekende dat ik even van mijn melk was. Dat was zo mijn wereld niet. (lacht). Toch hield ik, diep van binnen, wel van mode. Die sprankelende kleuren, dat steeds mooier maken van de vrouw, dat sterker maken ook… het deed wel iets met me.’ Dus begon J.J. vintagemarkten uit te pluizen. Toen ze in het New York van 1999 arriveerde en daar in de marketingafdeling van Calvin Klein aan de slag ging, kreeg ze van collega’s meteen de beste adressen mee. Chelsea Flea Market was er zo eentje. Ze kocht er ooit een bontjas voor nauwelijks 35 dollar. ‘Vintage heeft me veel geleerd’, zegt JJ. ‘In die tijd vond je een prachtige jurk in een superprint voor een paar honderd euro. En geen 3000 euro, het prijskaartje van bepaalde labels vandaag.’
De job bij Calvin Klein ruilde ze om voor een baan in de journalistiek. Ze mocht de invloedrijke modejournalist Godfrey Deeny bijstaan in zijn Fashion Wire Daily jaren. Meteen katapulteerde dat haar naar de eerste rijen van de modescène. Ze interviewde Angela Missoni, Miuccia Prada, Tom Ford maar ook Dolce & Gabbana en Victoria Beckham. ‘Ik vond het interviewen geweldig. Alleen het uitschrijven van al die verhalen bezorgde me kopzorgen. Ik was ook niet getraind voor die job. Maar ik vergaarde scoops, in die mate zelfs dat Suzy Menkes (een andere toonaangevende modejournaliste) jaloers werd en me vroeg of ik voor haar wilde komen werken. Ik heb het niet gedaan, maar verbond mijn lot wel aan dat van Harper’s Bazaar, T-magazine, Wallpaper en later ook Wall Street Journal. De liefde bracht me naar Italië en daar heb ik mijn modetraining gehad. Daar leerde ik hoe de modebusiness echt in elkaar zit.’
Dat ze zeven jaar geleden de pen neerlegde en zelf een modelijn startte, kan ze niet aan één specifiek moment koppelen. Een tijdlang combineerde ze zelfs de twee jobs, tot ze dag en nacht werkte en koos voor La Double J. Ook al omdat Armani een zoveelste keer interviewen haar na tien jaar niet echt veel bijbracht. ‘De journalistiek zei me steeds minder’, zegt JJ. ‘Terwijl het opzetten van het label net een passieproject was. Ik dacht niet aan geld, evenmin aan de wereld veroveren. Impulsief als ik ben, dacht ik: dit moet ik met beide handen aanpakken. Zei ik al dat ik altijd in het water spring? Ik had op dat moment toegang tot veel mensen in de branche, maar evengoed tot mensen tout court. Dus vroeg ik goedgeklede vrouwen lukraak of ze voor mijn modelabel op de foto wilden. En dat wilden ze maar al te graag.’
Intussen zijn we veertien collecties verder en La Double J draait op volle toeren. In het begin gebruikte JJ vintage prints, nu ontwerpt ze die samen met mensen uit een prachtig stoffenatelier in Como. ‘Alles is made in Italy. Enkel de meest ingewikkelde borduursels worden in India gemaakt, door echte ambachtslui die ook voor Valentino werken. We zijn begonnen als jurkenlabel, maar intussen maken we ook breigoed en zoveel meer’. Waarop ze me homewear collectie toont, de kaarsen en de vele verwijzingen naar godinnen aan de muur. Op tekeningen van Claire Johnson, een Australische artieste die ze via Instagram leerde kennen. Ik zie namen als Aphrodite en Hera, Demeter en Persefone. ‘Weet je, het is me eigenlijk niet om mode te doen. Ik wil vrouwen niet alleen jurken verkopen. Ik wil ze gelukkiger maken. Ik heb zelf een identiteitscrisis achter de rug. Ik volgde de liefde naar Milaan maar we zijn uit elkaar gegaan. Het is me niet gelukt om kinderen te hebben en dat bracht me zeer dicht bij depressie. Via sjamanen en genezers probeer ik de kracht diep van binnen te vinden en elke minuut in het moment te leven. Dat lukt me voor de helft van de tijd. Ik probeer mezelf graag te zien. Zelfs als ik ’s nachts een slice pizza eet.’(lacht) Elke vrouw zou iets meer van een Griekse godin in zich moeten hebben.
We hebben die vrouwelijke energie nodig. Let wel: ik zeg dit hardop met een reden. Zelf was ik ook te weinig Aphrodite, want die was roekeloos in de liefde en ik niet. Ik had ook niks van Demeter of van Persefone, die laatste was heel voedend en mama-like. Ik ben er intussen ook achter dat ik geen depressie had, alles was het resultaat van kwaadheid.’
Intussen is Pepper, haar mopshond, kwispelend de showroom binnengerend en doet hij wat elke hond doet bij het plots opmerken van zijn baasje: enthousiast cirkeltjes lopen in een poging de aandacht te krijgen. ‘Ha, Pepper is my sweetheart’, zegt JJ, terwijl ze rechtop staat en haar lichaamstaal me duidelijk maakt dat niet alleen haar hond maar ook zijzelf misschien wel naar buiten wil. Als vintage-liefhebber weet ze immers dat er om de hoek koopjes te doen zijn.
Over dat mediteren wil ik nog net iets meer weten. Want op haar persoonlijke Instagram account is te zien en vooral te lezen hoe JJ de voorbije jaren aan zichzelf werkte. Yin Yoga, katonah yoga, visualisatie, qi gong, ’s ochtends vroeg mediteren met de rug tegen een boom en de voeten in het gras… JJ doet het allemaal in een poging de chakra’s vrij te maken – ze noemt het ietwat relativerend haar cosmic storm. ‘Deze spirituele reis inspireert me mateloos’, zo luidt het nog. ‘Ik luister al jaren graag naar mezelf. Ik stel mezelf ook voortdurend vragen. Waarom zijn we op deze planeet? En wat doen we hier precies? Waarom loop ik hier rond? Wat kan ik goed en doe ik graag? Wat maakt mij gelukkig? Wie wil ik zijn? Ik heb mezelf toegestaan om te veranderen. Ik ben eruit dat het leven niet draait om rijk en beroemd te zijn of, zoals zovelen dromen, iets in de mode te doen. Het gaat erom je ware dromen te vinden en waar te maken. Ik geloof echt in alles wat ik hier nu kom te zeggen. En ik zie het als mijn persoonlijke missie om andere mensen geluk te brengen. Net daar komt mijn modelijn om de hoek meekijken. Want aan wie ik de collectie ook toon, iedereen wordt er blijgezind van. These clothes are so joyful.’
_Tekst: Veerle Windels
