Eigenlijk had hij tandarts moeten worden, maar daar beslisten een wegwerpcamera en een deelname aan een betoging tegen Milošević anders over. Toen één van zijn foto’s van het politiegeweld in een boek verscheen, wist de in Belgrado geboren modefotograaf Andrea Klarin dat hij zijn echte roeping had gevonden. Zoveel jaren later, met opdrachten voor de grootste merken op zijn cv en beroemdheden als Grace Jones en Kendall Jenner voor zijn lens, is zijn basismotto niet veranderd: ‘Fotografie is geen passie. Het is een obsessie.’
Voor het eerst één van uw foto’s in een boek zien staan, wat doet dat met een mens?
Het voelde aan als een erkenning van mijn be- staan. Ik besefte dat ik met fotografie de moge- lijkheid had om mezelf uit te drukken. Ik kocht al snel een eerste camera waarmee ik bij mijn aan- komst in België volop aan de slag ging. De foto’s ontwikkelde ik in mijn badkamer.
Beetje bij beetje zette u uw eerste stappen in de wereld van de mode- en de beautyfotografie.
Ik begon met testfoto’s voor modellenbureaus. Daar merkte onder andere Olivier Strelli mijn werk op, één van mijn eerste klanten waar ik uiteindelijk meer dan 15 jaar mee heb samengewerkt. Door naar het werk van de grote namen als Avedon, Lindbergh en Meisel te kijken, voelde ik steeds beter aan waarom ik sommige foto’s interessant vond en andere minder. Zo begreep ik al snel dat de sfeer van een foto enorm belangrijk is voor mij.
Wie naar uw foto’s kijkt, krijgt inderdaad de indruk dat u niet veel aan het lot overlaat.
Ik heb zeker een perfectionistisch kantje dat soms het overwicht neemt op het naturel. Tegelijk is het ook maar zelden mijn bedoeling om een scène uit het dagelijks leven te laten zien. Een geslaagde foto is voor mij een foto is die nooit zijn impact verliest, zelfs 20 jaar later.
Welke shoots uit uw carrière zal u nooit vergeten?
De meest legendarische blijft voor mij die met Grace Jones – zelf een legende. Toen ik het telefoontje had gekregen met de opdracht om haar te fotograferen, was ik zo uitzinnig dat ik zelfs mijn camera vergat op de luchthaven. De shoot ging ‘s nachts door, wat zorgde voor een heel bijzondere energie.
Recenter kon u ook met een jongere generatie werken. Kendall Jenner, Camila Coelho,…
Zij behoren inderdaad tot een nieuwe, vluchtigere generatie, met een nieuwe manier van communiceren en zijn. Het leuke aan de shoot met Kendall en Olivier (Rousteing) is dat zij onderling een heel speciale band hebben. Ook op de set waren ze heel speels. Voor de shoot met Camila hadden we meer een paleissfeer in gedachten terwijl ze rondwandelt in Georges V in Parijs.
Hoe is het om sterren van dat soort wereldniveau voor uw lens te krijgen?
Het mooiste aan die shoots is dat ik eigenlijk nooit kan voorspellen wie ik ga ontmoeten, en net dat zorgt ervoor dat het resultaat naar waarde kan zijn. Ik ben geen groot voetbalfan en toen ik Ronaldo moest fotograferen, heb ik hem dus eerst even moeten googlen om te weten hoe hij eruitzag. Maar soms is dat beter, want te veel enthousiasme zorgt al eens voor een verlies aan concentratie.
U fotografeert verschillende genres, van advertising tot editorial. Is er een bepaald type project dat uw voorkeur geniet?
Ik hou van die afwisseling, want dat houdt het interessant, maar ik heb een zwak voor creatieve fotografie. Daarbij mag ik van een leeg blad vertrekken en ben ik vrij om zelf een concept te ontwikkelen, ofwel in samenspraak met de artistiek directeur, ofwel als mijn eigen artistiek directeur.
Door de coronacrisis lagen vele projecten even stil. Hoe beleefde u deze periode?
Ik heb van de voorbije maanden gebruik gemaakt om nieuwe technieken te leren op het gebied van special effects, dus voor mij is de lockdown voorbijgevlogen.
Verder ben ik ook bezig met een oude fabriek in Brussel te verbouwen tot een grote fotostudio waar creatievelingen elkaar kunnen ontmoeten en kunnen samenwerken. Daarover zal ik binnenkort meer kunnen verklappen.
_Tekst: Lisa-Marie Bauwens
