De afgelopen jaren heb ik het voorrecht gehad meermaals te kunnen samenwerken met fotograaf Eddy Van Gestel. Ik kan gerust stellen dat een fotoshoot met hem in geen enkel opzicht gelijkt op een shoot met eender welke andere fotograaf. Niet zozeer omdat ik voordien nog nooit naakt had geposeerd maar wel omwille van de manier waarop hij ons als model bij zijn kunstproject weet te betrekken. Als geen ander slaagt hij erin je mee te trekken in de wereld die hij wil creëren, waardoor ik me niet louter model voelde, maar eerder de hoofdrolspeler in een verhaal dat veel verder reikt dan een verzameling uitzonderlijke foto’s. Ebony is zo’n verhaal. De vrouwen in dit boek zijn geen toevallige anonieme passanten maar mensen van vlees en bloed.
Dat de modellen, zowel professioneel als niet-professioneel, zo waarachtig en zelfbewust in beeld komen en naar de lens kijken, heeft er alles mee te maken dat ze zich net als ikzelf volwaardig hebben gevoeld en vooraf de context kenden en geloofden in het ultieme doel van het concept. Ebony voelt voor mij als een vlucht uit het grijze, het gewone, het alledaagse van het leven. Half droom, half realiteit, waar er geen sprake is van dominantie en waar heden en verleden elkaar ontmoeten en moeiteloos en geloofwaardig in mekaar overvloeien. Waar de wereld aan onze voeten ligt, ons Afrikaanse vrouwen. Een wereld waarin we vrouw kunnen zijn in de puurste zin van het woord.
Mooi, sensueel, elegant, trots op onze zwarte huid. Waar we naar waarde worden geschat, want laten we wel wezen, dat is momenteel helaas nog steeds meer een illusie dan werkelijkheid. Een wereld waarin we bloot en kwetsbaar mogen zijn en het aanvoelt als iets vanzelfsprekends om dat niet weg te moeten stoppen, waar we onze schoonheid ten volle kunnen tonen en we er niet beducht voor moeten zijn misbegrepen te worden of erger. Die sfeer te beheersen is als koorddansen, balanceren tussen ‘cheap’ en ‘verheven’. Veel dunner kan een lijn niet zijn. Als er iets is dat ik heb geleerd heb tijdens mijn fotosessies met Eddy is dat zo sereen en harmonieus een beeld kan zijn, zo platvloers het kan worden mits een net iets verkeerde blik naar de camera, een net iets te uitdagende pose, en dat een houding die centimeters afwijkt van het opzet het geheel onnodig een seksuele connotatie kan geven. Iets waar Eddy ver weg van wil blijven. Wat dat betreft voelen zijn richtlijnen tijdens de shoots comfortabel streng. Dat hij goed waakt over de krijtlijnen van dit project geeft een gevoel van geborgenheid en sérieux en vervult me met trots er aan te hebben meegewerkt.
Ik weet dat het bij Eddy Van Gestel louter om kunst gaat en het niet in zijn bedoeling ligt om ideologisch een standpunt in te nemen, toch durf ik hopen dat die kunst, zoals wel eens beweerd wordt, de wereld kan redden en dat de schoonheid van zijn werk mensen wereldwijd met andere ogen laat zien naar zwarte mensen in het algemeen en zwarte vrouwen in het bijzonder.
_Tekst: Angelina Adhel Bol.
